دوستان عزیز به مقاله ای در مورد ماه رمضان و اینکه رمضان نیاز ماست و برای همین هم است که میگوییم به استقبالش میرویم دیدم که خوب است شما هم بخوانید نماز و روزه همه قبول :
ماه رمضان از راه می‌رسد و ما به استقبال آن میرویم. این تنها ماهی است که مقوله ”به استقبال رفتن“ در مورد آن به‌کار برده می‌شود. راستی چرا؟ مگر این ماه چه چیزی برای ما به همراه می‌آورد که سزاوار است به استقبالش برویم و از آمدنش شادمان باشیم؟ می‌خواهیم این بار از این زاویه به ماه رمضان نگاه کنیم و با تنظیمی نوین پا به درون آن بگذاریم تا از هدیه‌ها و دست آوردهایش بیشتر بهره‌مند بشویم. پس گام به گام باهم به پیش میرویم.
روزه‌داری یکی از مناسک عبادی ادیان توحیدی است. یعنی فقط مختص دین اسلام نبوده و در سایر ادیان آسمانی نیز این عبادت رایج و جاری بوده است. البته در هر کدام از ادیان شکل و زمانبندیهای خاص خود را داشته است، اما هیچ‌یک از ادیان توحیدی خالی از این عبادت نبوده است. در قرآن در آیه 183 سوره بقره این نکته به صراحت بیان شده است. در این آیه می‌خوانیم که: یا أیّها الّذین آمنوا کتب علیکم الصّیام کما کتب علی الّذین من قبلکم لعلّکم تتّقون یعنی‌ای کسانی که ایمان آورده‌اید، روزه بر شما مقرر شده است کما اینکه بر گذشتگان شما مقرر شده است تا شاید پروا پیشه شوید. پس تا همینجا می‌توان نتیجه گرفت که با توجه به فلسفه عبادات، چنین مناسکی، بر آمده از یک نیاز ضروری انسان، در مسیر تکامل به سوی عدالت اجتماعی و نهایتاً عروج الهی و ملاقات باخدا می‌باشد و در هیچ دوره‌ای از تاریخ، این وظیفه و این روش کار از دوش معتقدین به یکتا پرستی برداشته نشده است.
گفتیم که روزه یک ”نیاز ضروری انسان“ است. آیا این حرف درست است و اگر درست باشد، این نیاز چیست. آیا ما چنین نیازی را حس می‌کنیم؟ تا چه اندازه حس می‌کنیم؟ و چه پاسخی به آن می‌دهیم؟ آیا نیازمندانه سراغ ماه رمضان و روزه گرفتن میرویم. یا آن را یک تکلیف و تحمیل مییابیم. تکلیفی که اگر انجام ندهیم، از فرمان خدا سرپیچی کرده و در نتیجه مجازات خواهیم شد! پاسخ این سؤالات چیست؟
ادامه .....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر